سوالات زبان در بحث های آموزشی همیشه بیشتر از دیگر مباحث اهمیت دارند. جالب توجه است، مسئله زبان، علاوه بر وضعیت زبانی، اهمیت سیاسی دارد. مهم است بدانیم که زبان نه تنها رسانه ای برای ارتباطات ایده ها، احساسات و اطلاعات می باشد، بلکه در ساختن واقعیت های اجتماعی نیز دخیل است. علاوه بر این، به عنوان نشانگر هویت مهم در سطح فردی و ملی عمل می کند.

آموزش و توسعه همبستگی قوی دارند. گفته می شود که تفاوت بین کشورهای پیشرفته و توسعه یافته در واقع تفاوت دانش بوده و روند ایجاد و به دست آوردن دانش، در موسسات آموزشی اتفاق می افتد.

در بحث یادگیری و تدریس، اغلب می پرسند که چه چیزی باید در کلاس های درس آموزش داده شود. این سؤال مخصوصا در کشورهایی اهمیت دارد که قبلا مستعمره بوده اند. پاکستان، قبل از استقلال خود به همراه هند مستعمره انگلیس بودند. به همین دلیل مشکل زبان، در پاکستان همیشه در مرکز بحث های آموزشی قرار دارد.

عدم توسعه زبان اردو

پس از استقلال پاکستان، اولین کنفرانس آموزشی که در سال ۱۹۴۷ برگزار شد، مسئله زبان ملی و وضعیت آن را مورد بحث قرار داد. کمیسیون شورای ۱۹۵۹ توصیه کرد که اردو به عنوان یک زبان رسمی در ۱۵ سال به طور کامل اجرا شود. با توجه به این، چنین فرآیندی باید تا سال ۱۹۷۴ تکمیل می شد، اما در قانون اساسی ۱۹۷۳، یک سال قبل از موعد مقرر، مدت آن برای ده سال افزایش یافت.

این خلاصه تاریخی مختصر نشان می دهد که با وجود شعارهای فراوان، هیچ اقدام مشخصی برای ارتقاء و توسعه اردو صورت نگرفته است. انگلیسی برای ورود به بوروکراسی نظامی و مدنی به عنوان گذرنامه عمل می کرد. به طور مشابه، انگلیسی به عنوان پیش شرط لازم برای کسب و کارهای خوب در شرکت های چند ملیتی در پاکستان محسوب می شود. در نتیجه، اردو اولویت اول مردم پاکستان نبود.

بر خلاف این، زبان انگلیسی نماد قدرت می باشد و می تواند درب ها را برای تحصیلات عالی و مشاغل باز کند. در نتیجه، معلوم شد که نشانه وضعیت اجتماعی بالا در جامعه است. در همین حال هیچ گام مشخصی برای غنی سازی اردو با ترجمه کتاب های نوشته شده به زبانهای دیگر برداشته نشده و بنابراین ما طبقه بندی گسترده ای از زبان و زبانشناسی در بین مردم می بینیم.

اکثریت قریب به اتفاق از افرادی که زبان انگلیسی نمی دانند، از دانش و اطلاعات مفید موجود در کتاب های نوشته شده در زبان انگلیسی محروم هستند.

در پاکستان که حدود شش درصد جمعیت ما به کتابها و نشریات انگلیسی دسترسی دارند، اکثریت مردم نمی توانند به این اطلاعات دسترسی پیدا کنند. به منظور کاهش تفاوت های اجتماعی و اقتصادی در جامعه، مهم است که اطلاعات به زبان انگلیسی برای کسانی که انگلیسی نمی دانند قابل دسترسی باشد.